Karate Klub Pruszków

Legenda głosi, że ponad 500 lat temu, król Hashi z dynastii Sho z Okinawy zjednoczył Wyspy Ryukyu w jedno królestwo. Aby wzmocnić swoją władzę przy pomocy prawa oraz zniechęcić potencjalnych zbrojnych rywali skonfiskował całą broń w królestwie, a posiadanie broni uznał za zbrodnię stanu. Ok. 200 lat później Okinawa stała się częścią dominium klanu Satsuma z Kyushu i po raz drugi cała broń została skonfiskowana, a jej posiadanie zakazane. Bezpośrednim wynikiem tych zakazów był kolosalny rozwój sztuk samoobrony pustą ręką zwanej Okinawa – te.

Chociaż sztuka samoobrony jest stara jak ludzka rasa, sztuka karate uprawiana w dzisiejszej formie pochodzi najprawdopodobniej od technik Okinawy zwanych po japońsku Okinawa-te (ręce Okinawy), które są potomkiem starożytnej chińskiej sztuki ch’uan-fa kempo (droga pięści).

Największy wkład w usystematyzowanie karate wniósł Funakoshi Gichin. Funakoshi urodził się na Okinawie i tam, jako 11-letni chłopiec rozpoczął naukę karate. Jako pierwszy, w roku 1917 miał zaszczyt przedstawić karate w Japonii. Sztuka ta bardzo szybko rozprzestrzeniła się w kraju Kwitnącej Wiśni, a Funakoshi podróżował dając wykłady i demonstrując jej użycie. Ponieważ wciąż praktykowano rdzennie japońskie sztuki tj. jujitsu i kendo, karate w krótkim czasie przejęło z nich wiele elementów i w ten sposób powstał nowy japoński styl karate, który praktykujemy.

Dosłownie dwa japońskie słowa oznaczające słowo „kara-te” znaczą „pusta ręka”.
System ten składa się z technik blokowania lub udaremniania ataku, kontratakowania przeciwnika przez uderzenie pięścią lub kantem dłoni czy też kopnięcia. Trzy gałęzie dzisiejszego karate – jako sztuka fizyczna, sport i samoobrona – są oparte na wykorzystaniu samych podstawowych technik.

Najstarszą historię, sięgającą setek lat wstecz,  ma karate jako sztuka samoobrony. Techniki zostały wnikliwie przestudiowane, a główne założenia oparły się na najbardziej  efektywnym wykorzystaniu zróżnicowanych ruchów ciała. Trening oparty na tych założeniach, na wiedzy na temat pracy mięśni i stawów oraz żywotnych powiązań pomiędzy ruchem i równowagą umożliwił przygotowanie zarówno psychiczne jak i fizyczne do skutecznej obrony przed napastnikiem.

Karate jako sztuka fizyczna nie ma sobie równych. Ponieważ jest ona dynamiczna i wykorzystuje wiele mięśni gwarantuje wspaniały ogólny rozwój ciała, poprawia koordynację i zwinność.
Karate jako sport ma stosunkowo krótką historię. Opracowane zasady współzawodnictwa pozwalają na prowadzenie rzeczywistych zawodów sportowych podobnie jak w innych dyscyplinach. (z książki „Sztuka walki pustą ręką” H. Nishiyama, R.C. Brown)

„Zwycięstwo samo w sobie nie jest w karate tradycyjnym celem ostatecznym. Karate tradycyjne jest sztuką samoobrony, która wykorzystuje wyłącznie i w najbardziej skuteczny sposób ciało ludzkie. Znajdują w nim zastosowanie głównie techniki bloków, ciosów, uderzeń i kopnięć, w połączeniu z innymi wiążącymi się z nimi ruchami”. (Statut ITKF, Artykuł 1, Ustęp 1.3).

Poprzez karate tradycyjne człowiek zyskuje środki do poszerzenia i pogłębienia zdolności fizycznych i umysłowych. Dzięki ciągłemu poszukiwaniu doskonałości technicznej następuje wszechstronny rozwój możliwości jednostki ludzkiej. Podczas gdy osiąganie kolejnych szczebli w hierarchii sportowej jest sprawą wyłącznie doskonalenia techniki, poszukiwania karate tradycyjnego nie napotykają na drodze swego rozwoju żadnych ograniczeń. Jedyne istniejące granice to zdolność człowieka do nowych osiągnięć, a i te należy ustawicznie próbować przekraczać.”

Hidetaka Nishiyama
z Podęcznika trenera karate